تلف (مفردات‌نهج‌البلاغه)تَلِف (به فتح تاء) یکی از مفردات نهج البلاغه، به معنای از بین رفتن و نابود شدن می‌باشد که حضرت علی (علیه‌السلام) در خطاب به دنیا از این واژه استفاده نموده است. ۱ - مفهومشناسیتَلِف (به فتح تاء) به معنای از بین رفتن و نابود شدن آمده است. چنان‌که گفته می‌شود: «تلف تلفا: هلک.» ۲ - کاربردهاامام (صلوات‌الله‌علیه) خطاب به دنیا فرموده است: «... و ملوک اسلمتهم الی التلف و اوردتهم موارد البلاء؛ چه بسا پادشاهانی که به نابودی تسلیم‌شان کرده و به موارد بلاء واردشان نمودی.» همچنین در بیانی دیگر امام (علیه‌السلام) فرموده‌اند: «فان طاعة الله حرز من متالف مکتنفة و مخاوف متوّقعة؛ طاعت خدا امان است از مهلکه‌هایی که انسان را احاطه کرده و از ترس‌هایی که متوّقع است.» «متالف»: جمع متلف اسم مکان است. ۳ - تعداد کاربرداین واژه دو بار در «نهج البلاغه» آمده است. ۴ - پانویس
۵ - منبعقرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «تلف»، ص۱۷۶-۱۷۵. رده‌های این صفحه : مفردات نهج البلاغه | واژه شناسی واژگان نهج البلاغه
|